Wiele osób błędnie uważa, że choroby skóry nie stanowią szczególnego zagrożenia, a jedynie nieprzyjemny defekt kosmetyczny. Ale skóra, jako największy narząd ludzkiego ciała, pokrywający całą jego powierzchnię, jest „zwierciadłem” stanu narządów wewnętrznych (układu pokarmowego, odpornościowego, nerwowego, hormonalnego).
Zmiany skórne o charakterze zapalnym, szczególnie te, którym towarzyszy świąd, mogą również wpływać na stan neuropsychiczny organizmu. Dermatolodzy uważają choroby skóry przede wszystkim za chorobę całego organizmu, która wymaga kompleksowej korekty, a nie tylko wyeliminowania zewnętrznego defektu kosmetycznego.
Leczenie chorób skóry tlenoterapią hiperbaryczną
W leczeniu chorób skóry wykorzystuje się farmakoterapię (ogólną i miejscową), fizjoterapię, psychoterapię (ponieważ wiele chorób skóry jest spowodowanych różnymi czynnikami neuropsychicznymi). Każda terapia ukierunkowana na niwelowanie zmian skórnych staje się kilkakrotnie skuteczniejsza, gdy idzie w parze z tlenoterapią hiperbaryczną.
Jako efektywna terapia uzupełniająca tlenoterapia hiperbaryczna ma korzystny wpływ na zmiany troficzne skóry, czyraki, twardzinę skóry, łuszczycę, patologie skóry i tkanki łącznej: infekcje skóry oraz tkanki podskórnej, zapalenie skóry, łysienie, układowe choroby tkanki łącznej.
Stosowanie hiperbarycznej terapii tlenowej już po jednym zabiegu poprawia ukrwienie i odżywienie tkanek, jednak stabilna normalizacja następuje z reguły podczas kolejnych seansów i pod koniec kuracji (minimum 20 sesji w komorze hiperbarycznej). Ponieważ procesy gojenia i regeneracji są procesami energochłonnymi, wiadomo, że w warunkach niedoboru tlenu brakuje głównej energii potrzebnej do gojenia się tkanek. Dzięki terapii hiperbarycznej – leczeniu tlenem pod ciśnieniem – możliwe jest dostarczenie do uszkodzonych tkanek niezbędnej do procesów gojenia ilości tlenu.
Rola tlenu w gojeniu się przewlekłych ran
Nasycenie organizmu tlenem jest metodą od dawna stosowaną do gojenia przewlekłych drążących ran i w leczeniu stopy cukrzycowej. Głównie są to rany, które nie goją się w ciągu 4-6 tygodni, pomimo zastosowania różnych procedur terapeutycznych. Takie rany często spotyka się u pacjentów z cukrzycą lub po radioterapii.
Tlen odgrywa ważną rolę w gojeniu się ran i zmniejszaniu amputacji spowodowanych zmianami wrzodziejącymi. Tlenoterapia w komorze hiperbarycznej pozwala na reaktywację funkcji komórkowych i hormonalnych oraz zapewnia środowisko, które może zwalczać infekcje, a także trudne rany.
Innym ważnym czynnikiem związanym z hiperbaryczną terapią tlenową jest przywrócenie organicznych mechanizmów obronnych i zdolności fagocytarnych niektórych bakterii. Leczenie hiperbaryczne sprzyja hiperoksygenacji uszkodzonych tkanek ciała, a tym samym gojenie zmian następuje szybciej. Gdy tlen dociera przez krwiobieg do miejsca urazu (poprzez dostarczenie 92-94% tlenu pod wysokim ciśnieniem), zwiększa się jego stężenie we krwi, a jednocześnie wzrasta ilość tlenu transportowanego do tkanek ciała.
Zwiększenie stężenia wolnego tlenu we krwi:
- stymuluje tworzenie nowych naczyń krwionośnych,
- wspomaga wzrost komórek tkanki łącznej i kolagenu,
- zwiększa aktywność komórek tkanki kostnej w celu naprawy i produkcji nowej tkanki kostnej,
- wspomaga wzrost liczby komórek macierzystych w obszarze rany i ich wchłanianie,
- ponadto tlen hiperbaryczny bezpośrednio lub pośrednio wzmacnia działanie antybakteryjne organizmu.
Kilka faktów dotyczących tlenu:
- 90% – energii witalnej organizm ludzki otrzymuje za pomocą tlenu molekularnego;
- 21% – optymalna ilość tlenu w atmosferze, przy której czujemy się komfortowo;
- 24-26% – zawartość tlenu w powietrzu nad morzem lub w lesie – odczuwasz przypływ sił witalnych: poprawia się nastrój, samopoczucie, zwiększona aktywność;
- 17-18% – krytyczna dla zdrowia redukcja tlenu w atmosferze (co jest typowe dla dużych aglomeracji miejskich).
Źródło: EVANGELISTA, Daiane de Freitas; CASTRO, Eliana Oliveira de; BARROS, Zenires Ferraz. Pie diabético: La importancia de la terapia de oxígeno hiperbárico en pacientes con lesiones graves. Revista Multidisciplinar Científica Centro del Conocimiento. Número 8. Año 02, Vol. 05. pp. 5 a 12 noviembre, 2017. ISSN:2448-0959
